Hızla İlerliyor / Moving Fast

Tarlamızın üzerindeki ekili mısır kalktı ve ilk kez üstünde tam anlamı ile bütünü görebildik. Hep tam ortasına gidip, kollarım ile saracağım onu diyordum, sonunda yapabildim, kollarımı açabildiğim kadar açıp sarıldım, hepsini kavrayamasam ile Erkan'ın yardımı ile kollarımızı birleştirince, toprağımız ile bir bütün olduk.

Yapılacak işler çok ama ilk yapılacak etrafı tel çitler ile çevirmek. Sınırları belirlemek için haritacının araziye gelip, ölçümler yapması ve sınırların bulunması gerekiyormuş, bunları da öğrendik. Tapu kayıtlarına göre sınırlarımız belirlendikten sonra artık tel çiter yapılabilir.

  
Epey zorlu bir iş, tek tek beton dirsekler beton ile toprağa sabitleniyor, aralarına teller geriliyor ve en sonunda dikenli teller ile güvenlikli hale geliyor.

Her gelişimizde dönüşümüz daha zor oluyor, bırakıp gitmek istemiyoruz, Yapılan her şey bizi buraya daha da çok bağlıyor. Şimdi mutfak tarafından elimde kahvem bahçeye çıkıp, önümdeki o muhteşem dağı izleyerek yorgunluk çıkardığımı hayal ediyorum, ayaklarımda kedilerim mırıldanıyor, biraz öteden tavuklar gıdaklıyarak benim ile konuşuyorlar.

İstanbul'a dönüşler zor, her seferinde annam ve babam ile vedalaşmanın zor olduğu gibi. Tek güzel tarafı dönüş yolunda Özgün'de yediğimiz Ayvalık tostu :)

The cultivated corn on our field got up and for the first time we could literally see the whole. I was telling to myself that I will go to right in the middle and going to wrap it with my arms, I could finally do it, I opened my arms as much as I could, hugged my land with Erkan's help and we became a whole with our land.

There are lots of things to do, but the first thing to do is to surround it with wire fences. In order to determine the boundaries, the surveyor had to come to the land, make measurements and find the boundaries. According to the land registry records, we can make wire fence after our limits are determined.

Quite a challenge, the individual concrete brackets are fixed to the ground with concrete, the wires are stretched between them and eventually secured by barbed wires.

Every time we come back, our return is more difficult, we don't want to leave, everything that is done connects us even more here. Now, I like to imagine that I'm getting out of kitchen holding my coffee and watching the magnificent mountain in front of me, my cats mumbling at my feet, chickens chewing away and talking to me.

It is difficult to return to Istanbul, as it is difficult to say goodbye to annam and my father every time. The only nice side of Ayvalık toast that we ate at Özgün on the way back :)